بررسی اثرات ضد افسردگی عصاره هیدروالکلی گیاه aloe vera در موش سوری نر در آزمایشگاه تحقیقات فیزیوفارماکولوژی دانشگاه آزاد اسلامی تهران

مقدمه : اختلال افسردگی ماژور یکی از شایعترین اختلالات روانپزشکی است که مشخصه آن خلق افسرده است و با احساس غمگینی، اعتماد به نفس پایین و بی علاقگی به هر نوع فعالیت و لذت روزمره مشخص می شود. در این مطالعه به بررسی اثرات ضد افسردگی غلظتهای مختلف عصاره هیدروالکلی گیاه aloe vera و مقایسه آن با اثرات ضد افسردگی داروی فلوکستین (که یک مهار کننده اختصاصی بازجذب سروتونین در مغز می باشد) در 50 موش سوری نر طی دو آزمون oft و fst پرداختیم.مواد و روشها: در این مطالعه که از نوع مداخله ای-تحلیلی میباشد مطالعه بر روی 50 سر موش سوری نر که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند صورت گرفت. موش ها در 5 گروه 10 تایی قرار گرفتند. در گروه اول (شاهد) از آب مقطر استفاده شد. در گروه دوم عصاره هیدروالکلی گیاه aloe vera به میزان mg/kg 150 ، در گروه سوم به میزان mg/kg 300 و در گروه چهارم به میزان mg/kg 450 بصورت خوراکی داده شد و در گروه پنجم از داروی فلوکستین به میزان mg/kg 10 بصورت خوراکی استفاده شد. داروها بصورت روزانه یکبار تا 2 هفته و نیز 30 دقیقه قبل از شروع آزمون ها تجویز گردید. موش ها در 5 گروه در روزهای 1 ، 7 و 14 پس از شروع مصرف داروها توسط آزمونهای oft و fst مورد ارزیابی قرار گرفتند و نتایج حاصله در گروه های مختلف و در زمانهای مختلف با یکدیگر مقایسه شد.آنالیز داده ها توسط نرم افزار آماریspss 16 صورت گرفت. نتایج : بر اساس یافته های حاصل از آزمون fst ، مشاهده شد که دوز mg/kg 450 آلویه ورا در مقایسه با سایر گروه های مورد بررسی در روزهای اول، هفتم و چهاردهم دارای بیشترین اثر ضد افسردگی در موش ها می باشد. همچنین در آزمایشات صورت گرفته، اثر ضد افسردگی هر سه دوز آلویه ورا در زمانهای مختلف به مراتب بیش از گروه کنترل بود. در آزمون oft اگرچه در روز اول، اثرات ضد افسردگی mg/kg 450 آلویه ورا و پس از آن فلوکستین به مراتب بیش از سایر گروه های مورد بررسی بود، اما بررسی نتایج روزهای هفتم و چهاردهم نشان داد که mg/kg 150 آلویه ورا داراری بیشترین اثرات ضد افسردگی در مقایسه با فلوکستین و نیز دیگر دوزهای آلویه ورا می باشد.بحث: بر اساس نتایج حاصل از آزمونهای oft و fst ، عصاره گیاه aloe vera در دوزهای مختلف، دارای اثرات ضد افسردگی مطلوبی در مقایسه با فلوکستین و نیز گروه کنترل در موشهای سوری نر بوده که تشدید اثر آن با افزایش دوز دارو و مدت زمان مصرف قابل مشاهده است. مطالعات بعدی با حجم نمونه بیشتر و در سطحی گسترده تر و نیز با بررسی بر اساس رویکردهای بالینی پیشنهاد می گردد.